قبلا این ضرب المثل یا کلام تکراری اما سرشار از حقیقت را بسیار شنیده ایم :

 " همه چیز ما باید به همه چیزمان بیاید " : راست است چراغ های چشمک زن ،پستی و بلندی های و دست اندازهای زندگی ، ناهمواری هایش ، کوچه پس کوچه های تنگ و بی روزن آن و شیوه عبورمان از معبرهایش ، چه با خودروی سواری شخصی مان یا با وسایل نقلیه عمومی از آن ها بگذریم و چه پیاده باشیم نشان می دهد که فرهنگ و آداب اجتماعی و اخلاقی ، قانون مداری و توجه به اصول شهروندی ت چه حد مورد " توجه " ماست و ... باید باشد !

عبور از چراغ های چشمک زن بخش بسیار بسیار کوچکی از فرهنگ رانندگی ماست .

در نوشته قبلی ام ثابت کردم این چراغ ها تاثیر زیادی بر شیوه رانندگی مان ندارند فقط چشمک می زنند . درست مثل آن که عکس یار را در برابرمان بگذاریم و مدام به او چشمک بزنیم یا چشم هایمان را ببندیم و تصور کنیم او در نهایت میل و اشتیاق پاسخ چشمک های عاشقانه مان را می دهد .

حکایت ما و رانندگی مان ، حکایت عشق ورزیدن ماست !

این بار هنگام عبور از یابان ها و تردد در سطح شهر به سایر نشانه های پیرامون مان هم دقت کنیم :

تابلوهای مسیریابی ، خط کشی خیابان ها ، موانع عبوری و رفتارهای رانندگی ما و همشهریان مان و فکر کنیم زندگی ما در طول روز و ماه و سال هایی که از عمرمان می رود چقدر شبیه به عبور از خیابان های شهرهای ماست . آن وقت است که در می یابیم :

   " همه چیزما باید به همه چیزمان بیاید ! "

روز را با اولین خمیازه ای که میکشیم آغاز می کنیم ، درست مثل آن که خودرویمان را استارت می زنیم این خمیازه می تواند طولانی و کشدار باشد مثل خودرویی که با زور و زحمت روشن می شود و می تواند با یک چرخاندن سویچ به روشن شدن خودرویمان منجر شود مثل آدمی که شب قبل خوب خوابیده باشد و با هزار امید و آرزو از جا می پرد تا در خیابان ها و بزرگراه ها در پی اهدافی متعالی خواسته هایش را جست و جو می کند .

اما اتفاق های بعدی از همین جاست که آغاز می شود .

                                                                       ادامه دارد

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: